Laatst was ik aanwezig bij de boeklancering van een collega auteur en we raakten in gesprek over de onderwerpen van onze boeken.
Zij schreef over het verleden van Nederlands-Indië en alle bijhorende facetten, ook de verhalen vanuit de Japanner gezien. Wat weten we daar nu eigenlijk precies van? En waarom zijn deze gebeurtenissen zo overschaduwd door de gruwelijke daden in Europa tijdens W.O.II?
Ik schreef over verslaving. Een onderwerp waar (godzijdank) de meeste mensen niet mee te maken hebben. Toch zijn er 2 miljoen verslaafden (telling 2023) en waarschijnlijk nog vele anonieme gevallen. Dat is een gemiddelde van 1 op de 10 volwassenen.
Wat deze verhalen met elkaar gemeen hebben? Onwetendheid en taboe.
Haar verhaal en familiegeschiedenis is bekend bij de groep mensen die in die cultuur opgegroeid zijn en een handje vol mensen die zich er voor interesseren. Zo ook mijn boek. Wie wil er nu lezen over een moeder met een verslaafd kind? De titel op de kaft schrikt misschien al af. Wat is de meerwaarde? Wat heb je daar aan? Of moet ik zeggen; het is te eng en de ver-van-mijn-bed-show. Vele mensen veroordelen voordat ze überhaupt de achterliggende verhalen kennen. Ze trekken hun handen er vanaf, want verslaafden zijn het niet waard. Daar wil je niet bij in de buurt zijn. Toch?
Maar wat nu als je naaste bent van een dierbare met een strijd tegen verslaving? Wat nu als die dierbare een man, zoon, dochter, moeder of andere dierbare is? Keer je die dan de rug toe? Trek je daar je handen vanaf? Hoe reageer je daar op? En wat doet het met jou? Of wat zou je doen als je in de gaten hebt dat het bij iemand anders niet zo goed gaat, maar ze durven of kunnen geen hulp vragen?
Dat is een vraag waar de meeste mensen nooit bij stil staan. Wat gebeurt er met iemand als ze een dierbare zo zien vechten tegen iets waar ze zo’n moeite voor moeten doen om het de baas te kunnen worden? En hoe blijven ze zelf ‘boven water’?
In deze wereld waar we als hamsters in de tredmolen lopen met al dan niet oogkleppen op zou er wat meer verdieping mogen zijn. Schroom niet. Maak die toenadering, waarschuw iemand die wellicht wel de daadkracht kan mobiliseren om iemand te helpen. Ze zullen je uiteindelijk dankbaar zijn. Maar begin klein en lees eens een verhaal waarbij je in de eerste instantie een gevoel van weerstand bij hebt. Het kan je wereld verrijken en je (in)zicht vergroten. En wie weet wordt je zelf ooit die schakel, waar een naaste zijn/haar verhaal bij kwijt kan. Luisteren. Dat is al de grootste hulp die we elkaar kunnen bieden.
Meer weten? Lees dan eens :
SCHIJN, verhaal van een moeder met een verslaafd kind – Anneke Hoitingh
Van Friese klei naar tropenuniform – Gerda Hartkamp
Verscheurd vertrouwen – Gerda Hartkamp